Bijbelstudies maken voor de evangelische gemeente waar ik lid van ben was voorheen vrij eenvoudig. Met zijn drieën bedachten we een onderwerp, maakten er een paar vragen omheen en we hadden zo een avond gevuld.
En dat ging zo soepel omdat we gebruik konden maken van de aanwezige kennis in de Bijbelstudiegroep. Bijna iedereen had wel wat toe te voegen over de meest uiteenlopende onderwerpen.
Totdat we vorig jaar “de vreze des Heren” als onderwerp kozen. De avond kwam totaal niet uit de verf omdat, zo leek het, er niemand was die echt begreep wat de vreze des Heren eigenlijk betekende. En ik was niet goed voorbereid omdat we de vorige keren zo verwend waren.
Ik had het er later nog eens met mijn ouders over en die vonden het wel vermakelijk, omdat het een bekend verschijnsel voor hen was. Mijn moeder zei: “Als je wilt leren wat de liefde van God is ga je naar de Evangelische kerken en als je wil begrijpen wat de heiligheid des Heren inhoudt ga je naar de gereformeerde kerken”.
Je begrijpt dat wij uit een gereformeerde kerk kwamen. Want ik persoonlijk heb al mijn hele leven een groot ontzag, en een angst dat ik tekort schiet, voor God.
En ik ga daar zeker niet onder gebukt hoor, want ik denk dat dat juist goed is.
Het houd de dingen in het juiste perspectief.
“De vreze des Heren is het begin der wijsheid” Psalm 111 vers 10.
Maar hoe moet je dat nu uitleggen? Wat bij mij naar boven kwam is het volgende.
Toen ik een jaar of twintig was beklommen een vriend, mijn broer en ik de poldertoren in Emmeloord. Na dat wij op de top van de toren waren aangekomen en zagen hoeveel groter de wereld om ons heen was vond mijn broertje het op een gegeven moment wel grappig om een beetje stoer te gaan doen door plotseling over de reling te stappen en ook nog eens de reling af en toe los te laten. Ik stond aan de grond genageld en wou hem er het liefst afsleuren.
Maar dat durfde ik niet omdat ik bang was dat hij zou schrikken zodat hij alsnog naar beneden kon vallen. Gelukkig kon ik hem er uiteindelijk van overtuigen om toch weer aan de veilige kant van het hek te komen, en het liep dus goed af, maar denk je dat mijn angst in dit geval goed was of slecht?
Ik denk dat iedereen goed zal zeggen.
Die hoogte van de poldertoren kan prachtig zijn en geweldige vergezichten opleveren maar ook dodelijk zijn als je er geen respect voor hebt.
En zo is ook God schitterend in Zijn hele Wezen maar, zoals de Bijbel ons waarschuwt, ook een verterend vuur.
Het machtigste wezen in het universum is er niet voor ons, wij zijn er tot eer voor Hem. Nemen wij God serieus door Zijn Woord te geloven zoals het er staat of weten wij het zelf beter? Proberen wij heilig te leven voor Hem? Denk je er wel eens over na of God tevreden over je kan zijn en interesseert ons dat werkelijk iets? Willen wij de wereld te vriend houden of durven wij daar tegen in te gaan? Hebben wij iets te eisen en is God ons iets verschuldigd? Natuurlijk kan God ons genezen van ziektes maar kunnen wij die genezing claimen als wij ziek zijn of is Zijn genade ons genoeg?
Als wedergeboren christenen hoeven wij natuurlijk niet bang te zijn voor God. Maar zolang wij nog hier op aarde zijn en last hebben van onze zondige natuur en de vrees voor Hem verliezen, verliezen wij dan ook wellicht de wijsheid?